Ja pierniczę, ale piernik! Historia+przepisy na świąteczne ciast(k)a

Gdańska wódeczka, krakowska dzieweczka, warszawski trzewiczek, toruński pierniczek tak brzmi fragment XVII-wiecznej poezji niejakiego Fryderyka Hoffmana. Zdradziwszy swoje preferencje, zawarł również lokowanie polskich produktów znanych na cały świat. Tradycję promowanie tego, co nasze podtrzymywali później poeci, lokalni przedsiębiorcy oraz Donatan (Słowianie wiedzą jaaak). Skupmy się teraz na jednym z nich – pierniku!

Historia piernika

Słyszeliście o Niclosie Czanie? Był to XIV-wieczny toruński piekarz trudniący się zarówno wypiekiem chleba jak i ciastek korzennych. O jego profesji świadczy fakt sprzedaży wosku Zakonowi Krzyżackiemu, czym zajmowali się otrzymujący go z plastrów miodowych piernikarze, jednak na pojawienie się zawodu, który zajmowałby się wypiekaniem pierników musieliśmy czekać 2 kolejne wieki. W 1564 źródła toruńskie podają informację o śmierci piernikarza Symeona Neissera.

Kiedy po raz pierwszy użyto nazwy „piernik”? Wskazówki dostarcza przymiotnik „pierny”,  od którego smakołyk wziął swą nazwę. Tego określenia używano od XVI wieku, zatem pojawiła się ona nie później, niż na przełomie XV i XVI wieku. Powstanie piernika związane było z dodaniem do popularnego ciasta z mąki i miodu – „miodownika” przypraw korzennych.

Dosyć już tej historii! Nikomu w Was zapewne nie chce się czytać o tak smacznym łakociu, kiedy nie wiecie, jak go upiec. Postanowiłam uchylić drzwi swojej rodzinnej kuchni i podzielić się z Wami dwoma znakomitymi przepisami na domowe ciasteczka korzenne oraz piernika, którego nie da się spierniczyć!

Ciasteczka korzenne Cioci Danusi:

Piernik Babci Broni

Jak Wam się podobają moje propozycje świątecznych wypieków? Lubicie dekorować takie łakocie? Koniecznie wyślijcie na nasz redakcyjny adres zdjęcia waszych piernicznych podbojów, ho ho ho!